کد مطلب:25836 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:21

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

با توجه به آن كه پيامبر خدا بايد صبور باشد، پس چرا حضرت يونسغ مردم سرزمين خود را نفرين كرد؟

خداوند متعال ميفرمايد: وَ إِنَّ يُونُسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ ;(صافات،139) و يونس از رسولان ما بود.

حضرت يونسغ از پيامبران الهي بود و مانند ساير پيامبران دعوت خود را از توحيد و مبارزه با بتپرستي شروع كرد و سپس با مفاسدي كه در محيط آن زمان رايج بود به مبارزه پرداخت; ولي قوم متعصب او كه چشم و گوش بسته از نياكان خود تقليد ميكردند، در برابر دعوت او ايمان نياوردند.

آن حضرت هم چنان از روي دلسوزي و خيرخواهي همچون پدر مهربان با صبر و حوصله فراوان، آن قوم گمراه را پند و اندرز ميداد; ولي در برابر دلسوزيها و منطق حكيمانه چيزي جز مغالطه و سفسطه از مخالفان نميشنيد و تنها گروه اندكي كه شايد از دو نفر بيشتر نبودند، به او اظهار ايمان كردند.

حضرت يونسغ آن قدر تبليغ و ارشاد كرد كه تقريباً از ايمان آوردن آنها مأيوس شد، تا آن كه بعد از تحمل رنجها و مشقتهاي فراوان تصميم گرفت آنها را نفرين كند و چنين كرد، به او وحي شد كه در فلان زمان عذاب الهي نازل ميشود. و هنگامي كه نشانههاي عذاب كم و بيش آشكار شد، آنها موقعيت را غنيمت شمرده و به دعا و تضرع دست برداشتند و اظهار ايمان و توبه كردند.

قرآن كريم ميفرمايد: فَلَوْلاَكَانَتْ قَرْيَةٌ ءَامَنَتْ فَنَفَعَهَآ إِيمَـَنُهَآ إِلآقَوْمَ يُونُسَ لَمَّآ ءَامَنُواْ كَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الْخِزْيِ فِي الْحَيَوَةِ الدُّنْيَا وَ مَتَّعْنَـَهُمْ إِلَيَ حِينٍ ;(يونس،98) چرا هيچ يك از شهرها و آباديها ايمان نياوردند كه ]ايمانشان به موقع باشد و[ مفيد به حالشان افتد، مگر قوم يونس به هنگامي كه ايمان آوردند عذاب رسواكننده را در زندگي دنيا از آنان برطرف ساختيم و تا مدت معيني ]پايان زندگي و اجلشان[ آنها را بهرهمند ساختيم.

بنابراين، پيامبر خدا حضرت يونس، در برابر لجاجت و تعصب قوم خويش بسيار صبر و حوصله به خرج داد و در نهايت تقاضاي عذاب جهت آگاه كردن و تنبيه قومش را كرد و چنين شيوهاي در ميان ساير پيامبران نيز مرسوم بوده مانند: حضرت صالح، حضرت لوط و... كه قومشان را نفرين كردند و آنها نابود شدند.(ر.ك: الميزان، علامه طباطبايي;، ج 10، ص 109ـ121، انتشارات مؤسسه النشر الاسلامي، قم / تفسير نمونه، آيت اللّه مكارم شيرازي و ديگران، ج 8، ص 386ـ389; ج 19، ص 153ـ160، دارالكتب الاسلامية، تهران.)